DREAMS IN ANOTHER LANGUAGE/ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΌΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ

ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΡΙΚΑΚΗ

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 2010 ΦΕΣΤΙΒΛΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
MΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
Μια ταινία, 216 παιδιά, 21 χώρες, 46 δάσκαλοι, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ, ένα σύγχρονο πολυπολιτισμικό περιβάλλον
Σχολειο Φανερωμενης 300 προσωπα 300 ονειρα καθενα στη γλωσσα του
MΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους
Το εντυπωσιακο κτίριο στο κεντρο της παλιας Λευκωσιας ηταν ένα παραδοσιακο παρθεναγωγειο από εκεινα που φοίτησαν πολλές γενιες κοπελλες .Τωρα όμως τα πραγματα εχουν αλλαξει .
Λιγα μετρα από το σχολειο βρισκεται η Πρασινη γραμμη
Η νεκρη εκεινη ζωνη που χωριζει την Λευκωσία στα δυο.
Δεν ξεχνω λενε ακομη τα μαθητικα τετραδια αλλα για τους σημερινους μαθητες της Φανερωμενης αυτό σημαινει αλλα πραγματα .
Αυτοι πασχιζουν τωρα να ζησουν σε μια νεα χωρα την Κυπρο και πολλοι απ αυτους δεν ξεχνουν τις δικες τους χωρες
Σκηνικά πολεμων διωγμοι φτωχεια τους εφεραν εδώ σε αυτή τη γωνια του κοσμου, σε αυτό το νησι
Ποιος ανεμος τους εφερε εδώ; Τυχη καλη, την υποδοχη τους ανελαβαν δασκαλοι με καρδιά μικρου παιδιού
Το σχολείο ειναι η χώρα των παιδιών Μια νεα πατριδα όπου μιλουν διαφορες γλώσσες
Η Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας Φανερωμένης , προκειται για ένα φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδειας,της
Κυπρου το οποιο κάνει ένα ανοιγμα στην κοινωνια . καθημερινα
Τα παιδιά συμμετέχουν,ως αργα το απογευμα σε δημιουργικές δραστηριότητες μεσα και εξω από το σχολειο
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν εχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα γιατι πατριδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει , αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία


ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
ΜΟΝΤΑΖ ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΑΡΙΔΗΣ
ΜΙΞΑΖ ΚΩΣΤΑ ΜΠΩΚΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΣΤΗΣ ΖΕΥΓΑΔΕΛΛΗΣ


ΔΙΑΡΚΕΙΑ 68 ΛΕΠΤΑ


http://dreamsinanotherlanguage.blogspot.com/
http://breathofairfilm.blogspot.com/
film trailer
http://vimeo.com/10770767


Έχει σημασία σε ποιά γλώσσα ονειρεύεται ένα παιδί; Δεν θα έπρεπε αλλά όταν η ζωή ακολουθεί τη δική της πολυπλοκότητα τότε και τα όνειρα μιλούν τη δική τους γλώσσα. Γλώσσα με αλήθεια, χιούμορ, πίκρα, απορία, τρυφερότητα, αγάπη. Και τα όνειρα γίνονται τόπος και δύναμη ζωής σε όποια γλώσσα, σε όποια συνθήκη και αποκαλύπτονται όταν βρουν γόνιμη γη.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του.
Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών. Μια νέα πατρίδα όπου εκτός του ότι μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται ακόμη και να ονειρεύονται σε μια άλλη γλώσσα. Ειδικά η Φανερωμένη αποτελεί φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, της Κύπρου το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία.
Στο ντοκιμαντέρ που έχει παρουσιαστεί μόνο σε δύο μέχρι σήμερα προβολές στην Κύπρο και την Αθήνα και έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, η σκηνοθέτιδα, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες παιδιών, που ένας άγριος άνεμος -πόλεμος, καταστροφή, φτώχεια, διώξεις, προκαταλήψεις- έφερε στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο Σχολείο της Φανερωμένης. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κτήριο, το οποίο
κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου φοίτησαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων  και βρίσκεται πολύ κοντά στην Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο.
Δεν ξεχνώ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει άλλα πράγματα.
Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες.
Σκηνικά πολέμων, διωγμοί φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί.
Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;
Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον.
Στην ταινία, την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο ή στις πατρίδες τους περιγράφουν παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας και γονείς που απάγκιασαν εκεί, βρίσκοντας δασκάλους παραπάνω από πρόθυμους, εξαίρετους συμπαραστάτες για μία νέα ζωή όπου θα μπορούν, ίσως, τα όνειρα να ανθίζουν.
Σημειώνει η Λ. Ρικάκη: «Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα
παιδιά κάθε ηλικίας για την ανακάλυψη της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής καθόλου ρεπορταζιακές απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμα τους». "Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας; Η δική μου φτερούγισε μια φορά, αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε" λέει ο Νταβίντ "Είμαι αυτός που είμαι και δεν θα αλλάξω για κανέναν" δηλώνει ο μικρός μαθητής από τη Ρωσία και ο Ραφαέλος από τη Γεωργία: "Όταν κοιμάμαι ονειρεύομαι Αρμένικα"."Ο άνθρωπος είναι σαν ένας κύβος ζάχαρη. Τον βάζεις στο τσάι σου και νομίζεις ότι του δίνει γεύση. Όταν όμως το καταλάβεις έχεις πια λιώσει". Αυτά είναι τα λόγια της Περβίν από την Τουρκία, που το έσκασε από τη χώρα της για να μπορέσει να πάει σχολείο και γράφει σε ένα τετράδιο, με τη βοήθεια της δασκάλας της, την ιστορία της – μία ιστορία που τελικά θα πάρει το βραβείο Unesco για την Κύπρο.
«Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι» έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα Ελληνικά και στα Τούρκικα. Έτσι ξεκίνησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της, για το πως διεκδίκησε την εκπαίδευση της και ήρθε από το χωριό της στην Τουρκία, στην Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ήρθε μαζί με την Αϊσέ, τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ. Και οι τέσσερις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης.


Το ντοκιμαντέρ, «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» - της Λουκίας Ρικάκη είναι το δεύτερο της σκηνοθέτιδας μετά το «Ο Άλλος» (2004), που ασχολείται με την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.


Λουκία Ρικάκη ΤΡΙΚΥ ΤΡΙΚ Ίωνος Δραγούμη 10, 115 28 Αθήνα www.luciarikaki.gr lrikaki@otenet.gr