Η Λαθεμένη Αντίληψη της «Καλής» Μητέρας

Γιατί έπαψα να είμαι «καλή» μητέρα – η μαρτυρία μιας μητέρας

«Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πάντα κάνει μια «καλή» μητέρα. Ας δούμε αν κάνετε κι εσείς κανένα απ’ αυτά. Βοηθάτε τα παιδιά σας να ντυθούν; Τα φωνάζετε για φαγητό περισσότερο από μια φορά; Λέτε στο παιδί σας να περάσει καλά στο σχολείο, ενώ ταυτόχρονα του δίνετε κρυφά μηνύματα : «Να φέρεσαι καλά», «Να κάνεις ό,τι σου είπα», «Θέλω να είμαι περήφανη για σένα»; Το ρωτάτε αν πέρασε καλά (ένας άλλος τρόπος για να ελέγξετε και να δείτε αν ικανοποίησε τις φιλοδοξίες σας); Του ετοιμάζεται τα ρούχα του; Του λέτε πότε να βγει να παίξει; Πότε να δει τηλεόραση; Πόσο φαγητό να φάει ή να μη φάει; Πότε να καθαρίσει το δωμάτιό του ή να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού; Πότε να κάνει τα μαθήματά του;

Καταλαβαίνετε ότι όλοι οι τρόποι επικοινωνίας και τα καλυμμένα μηνύματα δίνονται από γονείς που έχουν καλές προθέσεις αλλά λαθεμένες μεθόδους.

Με λίγα λόγια, οι «καλές» μητέρες μιλάνε πολύ, έχουν λίγα αποτελέσματα, πολλούς πονοκεφάλους και, συχνά, δεν απολαμβάνουν τα παιδιά τους. Μια «καλή» μητέρα δε δίνει στο παιδί την ευκαιρία να μεγαλώσει και να γίνει υπεύθυνο, γιατί είναι απασχολημένη με το να είναι αυτή υπεύθυνη γι’ αυτό. Τα παιδιά, σαν ισότιμοι άνθρωποι, έχουν το δικαίωμα να κάνουν επιλογές και να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους. Οι μητέρες θα πρέπει να μάθουν να «σιωπούν» και να αφήσουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν.»

Στην κοινωνία που ζούμε, ο ρόλος της μητέρας συχνά παρεξηγείται. Μια μητέρα ίσως νιώθει ότι, για να είναι «καλή» πρέπει να κυριαρχεί μέσα στην οικογένεια και να ελέγχει τα παιδιά της. Ίσως νιώθει προσωπικά υπεύθυνη για ο,τιδήποτε κάνουν και φέρεται με τέτοιο τρόπο σαν να πιστεύει ότι η αρνητική συμπεριφορά των παιδιών της δείχνει τη δική της ανικανότητα ως μάνα.

Μια «καλή» μητέρα πιστεύει πως ό,τι κάνει είναι για χάρη των παιδιών της. Όμως, αν τα κίνητρά της ήταν αληθινά αλτρουιστικά, θα νοιαζόταν λιγότερο για την εικόνα της ως μητέρα και θα προσπαθούσε περισσότερο να καλλιεργήσει στα παιδιά της αισθήματα επάρκειας. Θα προσπαθούσε να υποκινήσει ένα πνεύμα συνεργασίας και υπευθυνότητας που θα πήγαζε μέσα από το κάθε παιδί, αντί να χρησιμοποιεί την εξωτερική πίεση. Ο Αλέξης, για παράδειγμα, μαθαίνει καλύτερα την υπευθυνότητα, όταν του δοθεί η ευκαιρία να διαλέξει μια δουλειά με την οποία θα συνεισφέρει μέσα στην οικογένεια, παρά αν του αναθέσουν οι γονείς του ένα καθήκον. Το ενδιαφέρον του παιδιού, η ελευθερία επιλογής, το αίσθημα της ικανοποίησης από μια καλοφτιαγμένη δουλειά, θα το βοηθήσουν να φτάσει τον μακροπρόθεσμο στόχο του υπεύθυνου ενηλίκου. Πέρα από αυτό, θα κάνουν και τη δουλειά της μητέρας (να το οδηγεί και να το ενθαρρύνει) πιο εύκολη.

Οι περισσότερες μητέρες νιώθουν ανασφάλεια στη θέση της μητέρας. Αυτό οφείλεται στην κοινωνία μας που πολλές φορές αποθαρρύνει τα μέλη της. Οι περισσότεροι γονείς είναι προσανατολισμένοι προς την αναζήτηση του λάθους, ώστε είναι εξαιρετικά δύσκολο να διδαχθούν από τα λάθη που κάνουν στην ανατροφή των παιδιών τους. Η μητέρα που το παιδί της δεν πετυχαίνει, σύμφωνα με τα πρότυπα του πολιτιστικού της περιβάλλοντος, συχνά πιστεύει ότι αυτό αντανακλά στη δική της ικανότητα. Κακοί βαθμοί στον έλεγχο, λίγοι φίλοι, δειλία, δυσκολία στα αθλήματα δε θα έπρεπε να θεωρούνται σαν προσωπική αποτυχία των γονιών.

Πολλές μητέρες πιστεύουν ότι είναι δουλειά τους να προστατεύουν τα παιδιά τους. Φυσικά, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις στις οποίες ένα παιδί είναι σωματικά ανίκανο να αντιμετωπίσει ορισμένα προβλήματα και χρειάζεται προστασία. Οι περιπτώσεις όμως αυτές, που το παιδί δε μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του, είναι πολύ λιγότερες απ’ ότι πιστεύουν οι περισσότερες από τις μητέρες. Μια μητέρα που υπερπροστατεύει, θεωρεί το παιδί της ανίκανο να αντιμετωπίσει τη ζωή. Η συμπεριφορά της καθρεφτίζει τη δική της ανασφάλεια.